Marathi e-Batmya
Related Articles
देशाचे पंतप्रधान नरेंद्र मोदी हे अमेरिकन अध्यक्ष डोनाल्ड ट्रम्प यांच्या शपथविधी सोहळ्यासाठी उपस्थित राहण्याचे निमंत्रण मिळाले नाही. परंतु अमेरिकेच्या टेरिफ धोरणानंतर पंतप्रधान नरेंद्र मोदी यांना मिळालेल्या राष्ट्राध्यक्ष डोनाल्ड ट्रम्प यांच्या निमंत्रणानुसार भेटीसाठी अमेरिकेत दाखल झाले. त्यावेळी अमेरिकेत अवैधरित्या घुसखोरी केलेल्या भारतीय नागरिकांना माघारी नेण्याचा मुद्दाही या दोघांच्या चर्चे दरम्यान उपस्थित करण्यात आला. मात्र त्याबाबत काय निर्णय झाला याची माहिती पुढे आली नाही. परंतु अमेरिकेचा दौरा संपवित पंतप्रधान नरेंद्र मोदी यांनी पुढील प्रवासाला तयारी करतानाच अमेरिकेने अवैधरित्या घुसखोरी केलेल्या ११७ भारतीयांचे दुसरे विमान भारतात परत पाठवले. या भारतीयांना ही अमेरिकेने परत देशात पाठविताना त्यांच्या हाता-पायात बेड्या घालूनच मिलिटरी विमानातून परत पाठविल्याचे परत आलेल्या काही भारतीयांना सांगितले.
शनिवारी उशिरा आगमन झाल्यानंतर, अमेरिकेतून हद्दपार केलेल्या काही बेकायदेशीर स्थलांतरितांनी त्यांच्या ६६ तासांच्या प्रवासादरम्यान हातकड्या आणि साखळ्यांनी बांधल्याचा अनुभव सांगितला. अमृतसर विमानतळावर हद्दपार झालेल्यांचे स्वागत करणाऱ्या एका अधिकाऱ्याने सांगितले की, ११७ निर्वासितांपैकी बहुतेक पुरुष होते, ज्यांना हातकड्या आणि साखळ्यांनी बांधले होते.
काही निर्वासितांनी सांगितले की, अमेरिकेच्या भंगलेल्या स्वप्नांमुळे निराश झालेल्या आणि विमानात कोणत्याही अनुचित घटनेचे धोकादायक परिणाम होऊ शकतात अशा बेकायदेशीर स्थलांतरितांच्या सुरक्षिततेची खात्री करण्यासाठी हे निर्बंध घालण्यात आले आहेत.
कपूरथळा जिल्ह्यातील भोलाथ भागातील सुरखा गावातील २५ वर्षीय मनदीप सिंग यांनी एका इंग्रजी संकेतस्थळाला सांगितले की, हो, ५ फेब्रुवारी रोजी हद्दपार झालेल्या तरुणांप्रमाणेच आम्हालाही हातकड्या आणि साखळ्यांनी बांधण्यात आले होते. सुमारे ६६ तास ते नरकासारखे होते. पण ते हद्दपार झालेल्या प्रत्येकाच्या सुरक्षेसाठी होते. कारण कोणीही इतरांच्या मनःस्थितीचा न्याय करू शकत नाही आणि हताश होऊन काहीही घडू शकते.
पुढे बोलताना या मनदीपने सांगितले की, अमेरिका फक्त त्यांचे कायदे पाळत आहे. अधिकारी फक्त त्यांचे काम करत आहेत, कारण त्यांना त्यांचे नियम पाळावे लागतात. त्यांनी मला हद्दपार केले आणि माझे पाय साखळ्यांनी बांधले तेव्हा मला बरे वाटले नाही, परंतु त्यांनी स्पष्ट केले की ते सर्वांच्या सुरक्षिततेसाठी आहे,
मनदीपने सांगितले की, हद्दपार झाल्यानंतर आम्ही मानसिकदृष्ट्या चांगल्या स्थितीत नाही. आमच्यापैकी बरेच जण नैराश्यग्रस्त आहेत. अशा परिस्थितीत काहीही होऊ शकते. आम्ही ‘करा किंवा मरा’ अशा स्थितीत होतो आणि अशा प्रकारची निराशा केवळ आमच्यासाठीच नाही तर विमानातील प्रत्येकासाठी धोकादायक ठरू शकते. म्हणून, कोणत्याही संभाव्य गोंधळ किंवा हानी टाळण्यासाठी, अधिकाऱ्यांकडे आम्हाला साखळ्यांनी बांधण्याशिवाय पर्याय नव्हता असेही यावेळी सांगितले.
पुढे बोलताना मनदीपने सांगितले की, मी अमेरिकेत प्रवेश केल्यावर खूप आनंदी होतो पण मला लवकरच गुन्हेगारासारखे परत पाठवले जाईल याची मला कधीच कल्पना नव्हती, यापूर्वी अशा हद्दपारी क्वचितच घडल्या होत्या असेही यावेळी सांगितले.
एजंटला ४५ लाख रुपये देऊन आणि साडेपाच महिने “डंकी रूट” काम केल्यानंतर मनदीप सहा महिन्यांपूर्वी अमेरिकेला निघाला होता आणि मोठ्या आशेने देशात प्रवेश केला होता. तथापि, इमिग्रेशन अधिकाऱ्यांनी त्याला एका डिटेंशन सेंटरमध्ये नेले तेव्हा त्याचे स्वप्न भंगले. मनदीपला आता आर्थिक ताणाला तोंड देण्याचे आव्हानही आहे. त्याच्या कुटुंबाने आणि मामाने एजंटला अमेरिकेत जाण्यासाठी मोठी रक्कम उधार घेतली होती. तो आता एजंटला पैसे परत देण्याची किंवा कायदेशीर कारवाईला सामोरे जाण्याची मागणी करत आहे.
निर्वासितांपैकी अनेकांनी निर्बंधांबद्दल नाराजी व्यक्त केली होती.
वरिष्ठ अधिकाऱ्याने सांगितले की, फक्त पाच निर्वासित महिला होत्या, ज्यांना यावेळी मुलांसह बेड्या ठोकण्यात आल्या नव्हत्या.
अधिकाऱ्याच्या म्हणण्यानुसार, निर्वासितांना कमीत कमी जेवण देण्यात आले होते आणि त्यांनी पंधरा दिवसांत आंघोळ किंवा ब्रश केले नव्हते. ते परत आले तेव्हा त्यांचे मानसिक अवस्था फारच खचलेली होती असेही अधिकाऱ्याने पुढे सांगितली.
होशियारपूरमधील दसुया येथील बोदल चौनी गावातील वीस वर्षांच्या मंताज सिंग यांनी सांगितले की, अमेरिकेत स्थायिक झालेल्या त्यांच्या मावशीने दुबईतील एका एजंटला त्यांचा प्रवास सुलभ करण्यासाठी ३५ लाख रुपये दिले होते. साडेतीन महिने एका डिटेन्शन कॅम्पमध्ये घालवलेल्या मंताजने त्यांच्या हद्दपारीदरम्यान बेड्या घालण्यात आल्याचा अनुभव सांगितला. मनदीपप्रमाणेच, सुरुवातीला त्यांनाही हातकड्या आणि साखळ्यांबद्दल राग आला.
मतांज सिंग म्हणाले की, हा आनंददायी अनुभव नव्हता, परंतु जेव्हा त्यांनी (अधिकाऱ्यांनी) स्पष्ट केले की उड्डाणादरम्यान हातकड्या आणि साखळ्या आमच्या स्वतःच्या सुरक्षेसाठी आहेत, तेव्हा मला समजले. इतके लोक इतक्या नाजूक भावनिक अवस्थेत असताना काहीही होऊ शकते आणि अधिकाऱ्यांनी सर्वांची सुरक्षितता सुनिश्चित करावी लागते,असेही यावेळी सांगितले.
तर मनदीप म्हणाला की, त्यापैकी बरेच जण नैराश्याने, निराशेच्या भावनांनी आणि आधीच गर्तेत सापडले होते, ते विमानतळावर रडत होते आणि अनियमितपणे वागत होते. आपल्या सर्वांचे एकच स्वप्न होते, ते म्हणजे अमेरिकेत चांगले भविष्य, आता आपण घरी अनिश्चित भविष्याचा सामना करत आहोत. परदेशात पकडले जाणे, ताब्यात घेणे आणि नंतर जबरदस्तीने भारतात परत पाठवणे यामुळे आपल्या मानसिक आरोग्यावर मोठा परिणाम होत असल्याचे सांगितले.
कपूरथळा (धीलवान) येथील चाकोकी गावातील १९ वर्षीय निशान सिंग सहा महिन्यांपूर्वी “डंकी रूटने” गेल्यानंतर खोल नैराश्यात आहे. त्याने सांगितले की तो मीडियाशी बोलू इच्छित नाही, ज्यांना फक्त त्यांच्या कथांमध्ये रस आहे असे त्याने म्हटले होते, परंतु कोणीही त्यांचे दुःख समजले नाही.
फगवाडा येथील अंकुश कैलेने बोलण्यास नकार दिला, तर भोलाथ येथील पंडोरी राजपुतन येथील २० वर्षीय जशनप्रीत म्हणाला, “आता आमच्या जखमांवर मीठ चोळू नका.”
या महिन्याच्या सुरुवातीला अमृतसरमध्ये बेकायदेशीर स्थलांतरितांचा पहिला गट उतरल्यानंतर, विरोधी पक्षाने संसदेच्या दोन्ही सभागृहात १०४ भारतीयांना ज्या पद्धतीने हद्दपार करण्यात आले त्यावरून गोंधळ घातला, काही नेत्यांनी हातकड्या घालून निषेध नोंदवला.
